محققان MIT یک الگوی برنامه ریزی مسیر را تهیه کرده اند که به هواپیماهای بدون سرنشین کمک می کند تا با سرعت بیشتری در مناطق ناشناخته پرواز کنند. این مزیت می تواند به ماموریت های جستجو و نجات از طریق جنگل های متراکم کمک کند.
این الگوریتم مانع از سقوط سریع هواپیماهای بدون سرنشین در مناطق ناشناخته میشود از این رو در صورت خراب شدن هواپیماهای بدون سرنشین ، می توانند با سرعت بالا به سمت مقصد پرواز کنند.
عموماً هواپیماهای بدون سرنشین هنگام پیمایش در محیط های ناشناس ، محتاط هستند. اغلب قبل از ورود به نواحی ناآشنا نقشهبرداری میکنند تا مبادا آنها به سمت اشیاء غیرشخصی سقوط کنند. اما این کاهش سرعت برای هواپیماهای بدون سرنشین که ماموریتهای حساس به زمان دارند، مانند پرواز ماموریت های جستجو و نجات از طریق جنگل های متراکم ، ایده آل نیست.